شعری نیمایی با گویش کردی کلهری از جناب استاد آرش آذرپیک در سایت بلوط

یه‌ێ روژ

  زیْو

    گلْێک و ناوْ خاوْ وهار بی

رْیشه

  و خاکِ باخ خدا داشت

ئاسمان  

  قمشی نه کردیاد

    وه لْێ خوْازمنی بِکَێ

    وَ

    مِێریه‌ی هزارو آسارگانِ خَوْێ

ئرای خوْر

  و قولِ مانگْ

لێره کسی که بوْدِ

  دزوْران زیْو نیه

مِێژو سه ری خْوران

  وت هه ێ گَلاره‌گَم!

خْوم دیمه

   لامه سه و

هیوراته گی

    بهه یْشت

و هْور فریشته بود

ئایم وه توبه خِست

–  باخ بهه یشت چُوْس؟!

–  داخ بهه یشت چْوْس؟!

□□

یه‌ێ رووژ

  وا که هات

  دنیا بیِه نهات

    دوْکه ل  زُوانَه گِرد

        مانْگ ئیْوشِدِن که زیْو

هه ێ لاره لارێه

–  لاوار ئایمه یل  پشتم شکانیه

هه ێ ئێ وجاخِمه  جه رگِم سوزانیه

له ێره

  سیه پریوسِنه کی زیق کردیه

لْوره، گل کُیوه

خه لپان خْیون خَوْێ

ئمجا

وَ ناوِ ئێ، ئاگروریسکه

زیْو گیان کَنیْ

وه لی 

  خَوْێ داسه ئه و رِیْاو

تا خوه ر نه توورِدن

هاوار کیشدِن

ئێ مِه وه خِر چه وه یل مه ست

رووژ تا وه شاو

وه یلانِ خَوه ر هلاته گَه دم

بێ حساو کتاو

ئاسارگان

وه تیوله کِیه و

شاو وه گِرد یه ک

چاو قرپنن وه لی!

تا دیْن دراننه    سوزینه گی وری

ئه وره یل گیان سیه    وارینه بان سه رێ

ده ور و وه رێ

گوْله گوْله

هه ێ خارچ، چووْزه دا

شاو

پا وه مانْگ خاو

یه‌ێ هاو

چمان

مه لیوچِگ ورسی

وه بال که فت

بێ حال

که فته ژیر دس و پاێ

له ش خَوه ره یل…

وی ئاخره بِتِرس

ئاخر وه خوه د بپرس

ئمرو ئرای چه 

ئێ گوْله، له ێوا 

چلووْسیاس!

      فروردین ۹۰