شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی همافزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دههی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایهگذاری شد.
از مجموعهی «شعر تعبیری من بیخواب است»:
جنگ
با چکمههای زمخت
سطر به سطر
زنان را از متن شهر کم شد
و حنجرههایی یخزده
سرمهی چشمان دختران افغان را
آتش شدند.