شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی همافزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دههی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایهگذاری شد.
از مجموعهی شعر «زبانههای عاشقانه»:
کوه دارد میخراشد
قلب عاشق تیشه به دست را
که تیشه میزند
بر ریشه ی درختی که
با دست های شیرینش
هیچگاه کاشته نشد
چند دختر جوان
سفره انداخته اند
پای کوه
و «شیرین، شیرینم، شیرین گِش کَسِم»[۱] را
هم آواز شده اند
نمیدانم
روح کوهکن زخمی
حلول کرده در این شعر
یا صدای دخترکان
کلماتم را
به رقص درآورده اند
هرچه باشد امروز
هوای بیستون
طمع شیرینی دارد.
——————
۱٫ترانه ای کردی