شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی همافزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دههی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایهگذاری شد.
از مجموعهی شعر «زبانههای عاشقانه»:
هنوز از رحم درنیامده
و قابله به آغوش مادر
ما را نسپرده
خشمِ ریش های ریشه سوز
تاریخ انقضای ما را
حک میکند
در شناسنامه مان
کاش میتوانستیم
این شعر را
چنان بنویسیم
که یک زن
بتواند
بگوید
«میشود جهان را من نیز بنویسم؟!»