شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی همافزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دههی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایهگذاری شد.
از مجموعهی «شعر تعبیری من بیخواب است»:
در متن مزرعه
مترسکی
به خواب زد خود را
و کلاغها
هر سطر را دانهای چیدند
□
شاید که در غزلی
مترسک ازکارافتاده را
در آغوش بکشد
دختر کشاورز.