شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی همافزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دههی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایهگذاری شد.
“گریه میکند”
در
بینامتنی ایستاده درمه
در گیر
راهی که بر هرگز ها بسته
هرگز
گریه میکند
چشم در چشم “گریه میکند”
رژهی خاطرهها بر متن
زن مترسکی
اویزان بر در
کوره راهها در گذر
“گریه میکند”
در بینامتنی دور
کورراههای مزاحم را
نقطه
سطر بعد
صفحات سفید؛ هوای مهآلود
چشمهای بارانی.