شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی همافزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دههی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایهگذاری شد.
از مجموعهی شعر «زبانههای عاشقانه»:
اشتران
از سفر شش ماهه
زنگوله افشان
بر میگردند
روی برکه
مینوشند و مینوشند و مینوشند
□
زمین خشک
و قورباغه های سرگردان
□□□
پسر همسایه
خیره در چشمان من
از بام می افتد
قفس باز
کبوتران جلد سرگردان
من
نمیخواهم بنویسم
ساربان کدامین کاروان
من بوده
و پسر همسایه ای که
فقیرانه چشمانم را
میپرستید
نه! نه!
تمام اینها اتفاق بود
غزل عشق را
دور میزند
و میپیچید
در کوچه ای که
نه معمار آن را ساخت
نه قلمم آن را نوشت
عشق
در غزلم
سرش
به سنگی که نزد
میخورد
میافتد
و گرداگردش واژه های سرگردان.