شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی همافزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دههی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایهگذاری شد.
در شبی آفتابی
قطاری ریل بر شانه
مقصد نامعلوم رابر میگردد
پرده ها مسافران جا مانده را
کنار میزنند
تا بر واگن های واژگون بنشینند
زیر روشنایی خورشید.