سوگنامه ی عالیجناب آرش آذرپیک در فراق استاد شمس آقاجانی

تسلیت به شعر، تسلیت به رویای جان سوخته ای که دیگر واقعیت عشق را کنار خویش نمی بیند.

صبح از بستر کسالت بر خیزی و ناخودآگاه زیر لب زمزمه کنی چند سطر مرگ را و بخواهی از این فضای بی نفس پناه ببری به جهان مجازی و یک باره با خبر از زمین کوچیدن یک شاعر حرفه ای روبرو شوی _شمس_آقاجانی_.
شاگردی استاد از حلقه ی براهنی آخرین کس که در شعر ایران همانند پیر فرزانه ی یوش پدری کرد؛ عاشقانه شاگردان نواخت و از جانمایه ی خویش استادان ساخت…
با خود می اندیشی و….
نمیدانی این چند سطر را برای او گفته ای، برای خودت یا هر دو یا بیشتر برای همه ی ما که این روزگاران قیراندود مخاطب خاص حضرت عشق یعنی مرگ شده ایم ، در این شامگاهان بلاخیز ، جان ستیز و نفس گریز:

ای مرگ
ای آرامش دهشتناک

خوب دقت کن
بی تردید
خوب می شناسی اش
این
کبوتر تگرگ زده
زندگی من ست
که هر دقیقه اش
آرزوی تو بوده ست.

با عشق و اندوه: آرش آذرپیک