شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی همافزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دههی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایهگذاری شد.
از مجموعهی شعر «زبانههای عاشقانه»:
تو
زیر تگرگ
چتر دونفرهام را
گرفتی و نگفتی
تن مرا نیز سرخ میکنند
این سنگهای یخی
این خیابان دیوانه ای
که مدام
میگرداندم در خود
میچرخاندم در هیچ
من
همان زمستان سال پیش
کفشهایم را
در برف جا نهادم
زمستان امسال
جای خودش را دارد
تمام شاعرهای این شهر
میدانند
من
متنی هستم
که نقطه ی آغاز خط
برای نبودن
از او
شروع شده است.