شعر فراگفتار یعنی همافزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دههی ۷۰ توسط عالیجناب آرش آذرپیک پایهگذاری شد.
به نقل از کتاب «و آن گاه ژیژک باژک نوشت» به قلم جناب آریو همتی صفحهی ۱۵۰ تا ۱۵۷:
بخش دوم از خوانش یک روزنامه (نخستین مانیفست شعر فراگفتار به قلم استاد آرش آذرپیک)
تئوری سیال فرادیدگاه (مقام جامع شعری) و مانیفست شعر فراگفتار (همگرایی شعر بیان و زبانی) در دههی ۷۰
این مانیفست برای نخستین بار در شعر جهان و جهان شعر به موارد زیر اشارت دارد:
- همگرایی شعر زبانی و بیانی در بحبوحهی نبرد این دو نحلهی ادبی در شعر ایران و جهان برای نخستین بار
- بحث فرادیدگاه و به نوعی فراتر از همهی سیستمها نگریستن برای رسیدن به مقام جامع تمام سیستمهای شعری برای نخستین بار
- مقولهی سیال برای رسیدن به فرادیدگاه و فراسیستم برای نخستین بار در ادبیات ایران و جهان
- محوریت دیالوگنویسی با رویکرد نمایشنامهای (دارای کاراکتر تحلیلی) برای نخستین بار در شعر ایران و جهان که آغازگر اولین سیستم شعر اجتماعی در ادبیات تاریخ شد. شعر اجتماعی شعری دربارهی اجتماع _همانند پیشترها_ نیست بلکه تعین هنرمندانهی تمامیت اجتماع با تمام دگرسوژههای آن است
- تعین گسترهی موسیقیایی زبان خنیامند پارسی با اصالت دادن به همهی ساحتهای آوایی_گفتاری کلمات در هفت دستگاه موسیقیایی شعر ایران