شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی همافزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دههی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایهگذاری شد.
از مجموعهی شعر «زبانههای عاشقانه»:
آفتاب
لب بام خانه ی ما
چمباتمه زده
زیرا شنیده
تو با شب رفته ای
و همه میدانند
با شب رفتگان
همان
با صبح آمدگان فردایند
مادرم
آش جلوی پای تو را
دارد میپزد
من
همان کت و شلواری
که یک بار
پوشیده +ام
و تو را یک بار با آن
دیده ام، پوشیده ام
برادرم میگوید
این کت و شلوار
دیگر مدش رفته است
و نمیدانند
مدی که رفته
تویی
این را میخواهم بنویسم
مد یعنی
برق چشمهای تو
که درخشش آن
آفتاب را
کوچه نشین کرده
مد یعنی
تمام این کلمات
که برای سرودنت
صف کشیده اند قیامت وار
بگذارید این صف طولانی شود
چه کسی گفته غزل باید کوتاه باشد؟!