شعر فراگفتار یعنی همافزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دههی ۷۰ توسط عالیجناب آرش آذرپیک پایهگذاری شد.
خوانشی از مانیفست شعر فراگفتار در دههی هفتاد:
این نوشتار تماما براساس گزیده ای از نظریات، مکتوبات، درسنامه ها و درسگفتارهای استاد آرش آذرپیک به رشته ی تحریر درآمده است.
تئوری سیال فرادیدگاه (مقام جامع شعری) و مانیفست شعر فراگفتار
(همگرایی شعر بیان و زبانی) در دههی ۷۰
در بحبوحهی جنگ بیانگرایان در سبکهای مختلف و زبانگرایانِ پستمدرن دههی۷۰ شعر فراگفتار اعلام کرد که تنها راه برونرفت از بنبست ادبی همگرایی این دو نحلهی شعریست وگرنه شعر به دامچالهی سطحینگریها و سادهگوییها میافتد که متأسفانه در دههی ۸۰ و ۹۰ با نام شعر ساده، شعر زرد همهگیر شد.
فراگفتار به نوعی جامعگرایی و جامعیت مدنی را در ساحت شعر تعین میبخشد و نخستین شعر اجتماعی را -نه شعر دربارهی اجتماع را- پایهریزی میکند که اشارات مانیفست به دیالوگپردازی و نمایشنامهبنیانی ناظر بر این امر است و نمونه آثار فراوانی در دههی ۷۰ در این حیطه در نشریات مختلف سراسری و محلی انتشار یافت.
این مانیفست که دربارهی یک جریان ادبی در دههی ۷۰ خورشیدیست هنوزاهنوز در آغازینسالهای قرن ۱۵ خورشیدی نیاز به آن برای برونرفت از بنبست ادبی و بازگشت آوانگارد به اصالتهای فرارونده آنچنان ملموس است که آفتاب نیمروزان. این مانیفست برای نخستین بار در شعر جهان و جهان شعر به موارد زیر اشارت دارد:
- همگرایی شعر زبانی و بیانی در بحبوحهی نبرد این دو نحلهی ادبی در شعر ایران و جهان برای نخستین بار
- بحث فرادیدگاه و به نوعی فراتر از همهی سیستمها نگریستن برای رسیدن به مقام جامع تمام سیستمهای شعری برای نخستین بار
- مقولهی سیال برای رسیدن به فرادیدگاه و فراسیستم برای نخستین بار در ادبیات ایران و جهان
- محوریت دیالوگنویسی با رویکرد نمایشنامهای (دارای کاراکتر تحلیلی) برای نخستین بار در شعر ایران و جهان که آغازگر اولین سیستم شعر اجتماعی در ادبیات تاریخ شد. شعر اجتماعی شعری دربارهی اجتماع _همانند پیشترها_ نیست بلکه تعین هنرمندانهی تمامیت اجتماع با تمام دگرسوژههای آن است
- تعین گسترهی موسیقیایی زبان خنیامند پارسی با اصالت دادن به همهی ساحتهای آوایی_گفتاری کلمات در هفت دستگاه موسیقیایی شعر ایران
ادامه در پست بعدی