شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی همافزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دههی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایهگذاری شد.
مینوشم
قهوهای تلخ را
از دانههای قهوهی رقصان
بر شاخهها
در فنجانی که هنوز
در دل کورهی سفال پزی
گداخته میشود
پشت میزی که در گهوارهی درخت
خوابیدهست.