شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی همافزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دههی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایهگذاری شد.
کوه شکوفه زد
شب قرص کامل شد
هزار پنجره رویاندند خود را
در خانهای بیدیوار
توفان اتاقی دنج ساخت
برای من و تو
آن گاه که پست کردی برایم
نامهی نانوشتهات را.