مکتب اصالت کلمه کانون جهانی یاران مکتبی استاد آرش آذرپیک
نوشته های مرتبط
۱- گاهی در متن اتفاقاتی می افتد که نمی توانید حرفی نزنید اما لطفا تا آخر متن صبر کنید.
۲- هاسا متولد زمستان ۱۳۷۰ است
۳- هاسا نام یک دختر اسطوره ای است که فقط شاعر آن را می شناسد..
– هوا سرد نیست؟(البته من عادت دارم- برای تو میگم)
– الآن گرممون میشه
– چه طوری؟!…
– با حرف زدن
– خب حرف بزنیم دیگه…
– باشه تو حرف بزن منم نگات می کنم
– پس تو کی حرف می زنی؟…
– من حرفامو با نگاهم میگم…
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
– من که دارم نگات می کنم – پس چرا حرف نمی زنی؟…
– آخه نمی دونم چی بگم- تو شروع کن…
– باشه – می خوای یه خاطره از تو بگم؟!…
– از من؟!…ما که امروز اولین باره همو می بینیم…
– من یه عمو دارم – احتمالا دیدیش- بعضی وقتا باهامون می اومد روستا خونه ی داییم – راستی روستاتون خیلی قشنگه- یه پیرزن هست همسایه ی خونه ی داییمه- اون همیشه پر جیباش آبنباته- اونارو حسابی میمکه و وقتی یه ذره ازشون موند در میاره و میذاره توی جیبش- هر وقت میایم خونه ی داییم یکی از همون آبنباتا بهم می ده و میگه: عموتم اومده؟!!!…
گفتی قمرنازو میگی؟…گفتم آره…و تو بدون این که بفهمی این خاطره هیچ ربطی به تو نداره زدی زیر خنده…
یه دفعه نگات به یه گنجشک افتاد که از سرما یخ زده بود…گفتی:
– هوای روستا خوبه
” من از سلاله ی درختانم … تنفس هوای مانده ملولم می کند
پرنده ای که مرده بود
به من پند داد پرواز را به خاطر بسپارم”
دوباره یاد حرفای من افتادی و زدی زیر خنده…
همین طوری داشتم نگات میکردم که یه دفعه پروانه های صورتی روسریت
جون گرفتن و…
پر زدن و…
روسریتو دزدیدن و …
تو آسمون رقصوندنش…
– چشماتو ببند…
دستمو گذاشتم جلوی چشمام و از لای انگشتام نگات می کردم
داشتی می پریدی زژروسریتو بگیری
نشد…
فهمیدی…
– چشماتو ببند…
و چشمامو بستم…
ولی هر چی بیشتر چشمامو می بستم عطر سیاهی گیسوتو بیشتر حس می کردم
الآنه که باد از عطر گیسوت اذونشو سر بده…
این بار روسریتو گرفتی…
( اما دلت می خواست نمی گرفتی…با خودت گفتی: ” در اضطراب دستان پر آرامش دستان خالی نیست”)
گفتم امشب باید زود بخوابم…
تو خواب دیگه نمی تونی بگی چشماتو ببند…
– دیوونه شدی؟!…چی میگی؟!…
– آخه من هر چی تو روز می بینم شبا خوابشو می بینم…
– – واقعا؟!…
– باور نمی کنی؟…
– یعنی تو می تونی بگی من فردا چه کار می کنم؟….
– آره فردا غروب بیا بگو چه کارا کردی تا من خوابشو ببینم…
– خداحافظ!…
– چی شد؟!…
– باید گوسفندارو ببرم خونه…
– اما فقط این نیست!…
– منو مسخره کردی؟!…چون یه دختر دهاتی ام؟!…
– نه به خدا!…
– شوخی کردی؟!…
– -نه به خدا!…
– پس دروغ گفتی؟!…
– نه به خدا…من…
– تو چی؟!…
– من…
– تو چی؟!…
– من شاعرم …همین…
– پس شعر گفتی…
– گاهی اوقات شعرها واقعیت دارن…
– (با ناز) کی میشه بمیرم از دست شما مردها راحت بشم…
– اما عموم میگه زنا کمتر میمیرن…تا بتونن مرداشونو دق بدن…حالا داری چی کار می کنی؟!…
– اگه خدا قبول کنه می خوام نماز بخونم…
– پس گوسفندات؟!…
– خدا هست!…
– مگه اذون شده؟!…
– الآن میشه؟!…
زانوهامو بغل کردم و به آسمون زل زدم…
– چی کار می کنی؟!…
– اگه مردم قبول کنن می خوام شعر بگم…
– واقعا شاعر؟!…
– بباور نمی کنی؟…
– چه قدر شاعری؟…
– به همون اندازه ای که تو باورم کنی…
– پس بیا یه کم حرفای شاعرانه بزنیم…
– آه هاسا تو اگر نباشی با هم هستی…
هست بودن فقط مخصوص یک نفر است…
تو و خدا…
– گفتم حرفای شاعرانه بزنیم نه شاعرانه…
– آه هاسا قدم زدن در کوچه های بی تو چه قدر روزگار با تو بودن را به یادم می آورد…
– این خوب بود…
– خب حالا نوبت توئه…
– من؟!…چی بگم آخه…
– هر چی دوست داری…
– من حس می کنم سی سال بودم ولی نبودم – نه بیست و پنج سال…
– یعنی چی؟!…
– یعنی بیست و پنج سال زندگی کردم بدون این که بفهمم…
تو یه اتاقی که نه دیوار داشت و نه سقف…
ولی پر از نور بود
نور صورتی…یا شایدم بنفش…یادم نیست…
– گوسفندا سرشونو انداختن پایین دارن میرن…
– عیبی نداره ابراهیم…اون طرفشون خدا هست…
– اسم منو از کجا میدونی؟!…از دختر داییم پرسیدی- نه؟…
– نه – همیشه حس می کردم که یکی مثل تو میاد که اسمش ابراهیمه…
همیشه حس می کنم یه روز با تراکتور پدرم بچه های مدرسه رو زیر می کنم…
– از این حرفا نزن…قرار شد حرفای شاعرانه بزنیم…
– آه”می توان در بازوان چیره ی یک مرد
ماده ای زیبا و سالم بود
با تنی چون سفره ی چرمین
با دو پستان درشت سخت
می توان در بستر یک مست
یک دیوانه
یک ولگرد
عصمت یک عشق را آلود”
– پس واسه اینه که رفتارات – حرف زدنات همه ش شبیه فروغه؟!…
– فروغ؟!…
– فروغ…
– باید بشناسم؟!…
– نباید بشناسی؟!…
پس اینایی که ازش می خونی چیه؟!…
– مگه پدرمو گوسفندا می ذارن چیزی بخونم!…
اینا فقط یه مشت حرفه که گاهی به زببون میارم و تکرار می کنم…
– بازم دازی مثل فروغ حرف می زنی…
– گفتم که نمی شناسمش…
.
.
.
.
.
– به تناسخ چی اعتقاد داری؟…
– آره من تاسخ رو توی گوسفندام می بینم
هر وقت یکیشون می میره یکی دیگه یه بره می زاد…
– خوبه…
– مگه این فروغ کی مرد؟…
– زمستان ۱۳۴۵ …
رحمت غلامی
راه رفتن با کسی که دوستش داری همیشه ساده نیست
با خودش این جمله را تکرار می کرد
روبه روی آینه که خیره شد در چشمهایش- چشمهایش…
دید که می خندد- نخندید…
دید که می رقصد- نرقصید…
دید که می بوسد- سه نقطه…
زنده شد بعد از دولحظه مردنش بی آن که خود فهمیده باشد…
گفت این در خود شکستن اتفاقی پیش پا افتاده نیست
گیسوانش را رها کرد
تا که خود با خود کمی معشوقه بازی ها کند
دید که آیینه مشغول عروسک بازی است
نام عروسک را صدا کرد
گفت:- موهاتو بیا شونه کنم…
مردمک های سیاه دلفربب…
زل زده در چشم های توی آیینه…
گفت:- موهای تو مال تو ولی موهای من مال خودم
من که موهامو نمیدم
ببری شونه کنی
تا بگی که دس به موهای قشنگت نزنی ها!
بعد من دس توی موهای قشنگم می کنم
آخه من
دوست دارم دورره ی انگشتم اوناررو پیچم
بعد می گی گفته بودم دست توی اون شعله ی موهای آتیشیت…
عشق دارد قلب جوهرهای دنیا را ستمگر می کند
و خودش را در به دست آوردن اسباب بازی که
بچه ای با گریه هایش می خرد در اوج می بیند
مثل نابینای شهری سوخته…
که عصایش سنگ های کوچه ها را لمس خواهد کرد
سنگ های این جهان یک جوهرند
و عروسک خوب می فهمد تمام دختران شهر
طعمه ی تلخ نگاه نانجیب آینه های اصیلند…
و همین آیینه ها هم خوب می فهمند – که بازیچه ی
گیسوان لخت دخترهای صاف و ساده اند…
غیر از این دیوانگی ها…
آینه ها و عروسک ها…
دل به دنیای سیاه دیگری هم داده اند…
روزهای شهر شومند…
یک عروسک روزها می میرد و یک آینه شب ها…
رحمت غلامی
“ایران”
: تقدیم به روح سه ساله ی کربلا-
من ایران را دوست دارم
و دوست دارم ایران بماند
در همسایگی ما…
در محله ی پایین شهر خودمان مشی کریم داریم
مشی کریم مثل کدخدای ده است
ایران نوه ی مشی کریم است
ما سه زمستان با هم
آدم برفی می ساز…م
من گاهی از مشی کریم بدم می آید
چون به دروغ به ایران می گوید
دخترم-…
اما ایران پدر ندارد
مشی کریم پدربزرگ اوست
ایران پدر ندارد
من فکر می کنم پدر ایران مرده است
اما مردم می گویند:
او روز عاشورا شربت پخش می کرد که…
گاهی با خودم فکر می کنم
چرا نامش رقیه نیست
ایران سه سا له ای که پدرش روز عاشورا…
اصلا ولش کن…
مربع
ایران عروسک هایش را به من هم میدهد
داخل پرانتز
– – اما هیچ کدام را مثل عکس بابای اولش دوست ندارد
در مورد بابای اول در ادامه تصویری می دهیم –
فکر می کند آدم بزرگها بزرگترین غمشان عروسک بازی است
و آدم بزرگ ها هم فکر می کنند بزرگترین دغد غه ی ایران داشتن عروسک است
اما ایران حتی نمی تواند
کلمه ی دغدغه را درست تلفظ کند
یادم می آید بغل مادرش گریه می کرد
وای اگر بچه ام با این عروسک ها آرام نگیرد
پیران می کند
پاورقی: پیران نام یک بیماری کردی است
که مادران تازه وارد را تا حد دق می کشاند
مشی کریم کدخدا مثل کدخدا نیست
او وقتی بیرون می آید
کت و شلوار مشکی راه راه می پوشد
موهایش را صاف می کند
و کمی ادکلون به خودش می زند
و در خیابان سینه می زند
و رقیه راهم…
“ببخشید”
ایران را نیز مجبور می کنند لباس عزاداری بپوشد
داخل پرانتز
-تا جایی که من اطلاع دارم او لباس عروسش را بیشتر دوست دارد-
ایران عادت دارد با موهایش بازی کند و آن را دور انگشتش بپیچد
-مامان پس کی افتتاق می افتد
-دخترم افتتاق نه…اتفاق
-خوف هر چی شما بگین
-کی افتتاق می افتد
-چی دخترم؟!
-من سه سال دالم…
پدل هم ندالم….
پس کی تق می کنم؟!…
-دخترم تق نه دق…
زبانت را گاز بگیر روله
تو دختر عزیز منی چرا دق بکنی؟!
-مامان من خودم همه چیز لا می دانم
لقیه لا هم می شناسم
این چیزها که دلوغ نیست
او هم سه سال داشت
هم پدل نداشت…
تق کرد…
(مخاطب محترم لطفا سرتان را بالا بگیرید
هنوز وقتش نشده)
-تاژه مامان من شنیده ام خدا توی اون دنیا
به لقیه علوسک داده تا باژی کند
با باباش بلود پالک…
با باباش!…
مامان لوز عاشولا بد است
چون هم بابای ملا بلد هم بابای لقیه لا…
-نه دخترم لوز عاشولا بد نیست
بد نیست…
با خودش تکرار می کند
بد نیست…
چرا باید دخترم در این سن و سال بخواهد دق کند
دق را بفهمد؟!
-مامان با خودت چه می گویی؟
-دخترم مشی کریم بابای دوم توست
-مامان من بابای دوم نمی ها خم
مربع
مادرش جلوی پای مشی کریم بلند می شود
خدا کند زیر سایه ی رقیه بزرگ شوی…دخترم
اما من فکر می کنم ایران از رقیه هم می تواند بهتر باشد
درس بخواند…
دانشگاه برود…
تا باز خدا بگوید:
: و نون والقلم و ما یسطرون…
و در تلویزیون عکسش پخش شود
نمی دانم شاید این حرف ها کفر است
این حرف ها شاید شایعه باشد
اما من فکر می کنم با عمو عمو گفتن رقیه کلمه ی عمو هم کشف شد
فضا سازی:
این جا سرزمین کربلاست
زمین تب کرده است…
فرات دلش مثل سیر و سرکه می جوشد
هوا بس ناجوانمردانه…
رقیه قدم می زند…
و در هر رد پای او یک رقیه می روید
رقیه…
شلاق می خورد…
زمین می خورد…
بلند می شود…
رقیه…
شلاق می خورد…
زمین می خورد…
بلند می شود…
رقیه…
شلاق می خورد…
زمین می خورد…
بلند… نمی شود…
( مخاطب محترم گفتم سرتان را بالا بگیرید
فعلا وقتش نشده)
خدا عصبانی می شود…
و شاید اشتباهی یک دختر بچه ی سه ساله را دق می دهد!
هر چه قدر فکر می کنم
فکر می کنم ایران می تواند رقیه بشود
ایران حتما می تواند رقیه بشود
ایران…
می تواند…
رقیه…
ایران …
می تواند…
رقیه…
( تمام شد – مخاطب محترم حالا می توانید
سرتان را پایین بیندازید
و اگر بغضی دارید آن را بشکنید)….
رحمت غلامی
“به نام خداوند رنگین کمان خداوند بخشنده ی مهربان”
موضوع: توصیه می شود نظریه ی فوروید را دخیل دهید…
-عروسک قشنگ من خوابش پریده
کفشای تازه و پیرن نو خریده
به من میگن دیوونه ی زنجیری خل
بهم می خندنو میگن آسمان جل…
لطفا قرصهایم را بیاورید
تا عروسکم بخوابد
– من نمی خوابم
با چشمهایی که دیده می شوند اما نمی بینند نمی خوابم
قرصهایت؟!…
کنار حوض برای گربه ها جایشان گذاشتی
می خواستی خودشان را برای یک نقاشی ماهی ته حوض نکشند
– خب بگو عروسک
…
چی؟!…
…
کدخدا؟!…
…
امروز؟!…
فکر نمی کنم…
… –
تو مگر دل هم داری؟!…
– دل عروسکی ام تنگ شده برای گندمهایی که از خانواده ی خورشیدند و زیر سایه اش بزرگ می شوند
– دیگه چی؟…
تلویزیون؟!…
الان که برنامه خاله بازی نیست!…
از نگاهش می خوانم دلش برای هیچ گوشه ی این توپ فوتبال خاکی لک نزده است…
بنا به خبرهایی که شاید برسند:
آدم فضایی ها هم دلشان می خواهد فوتبال بازی کنند
و ما فکر می کنیم زلزله ی بم است
– خب؟!…
مزرعه؟!…
به روستا چه کار داری؟!….
/شاهد اول…/
– احضار شده ام به دادگاه احترام
اصلا همه اش تقصیر این تراکتورهاست
احترام سرشان نمی شود
همیشه چرخ های کوچک جلوی چرخ های بزرگ راه می روند
پنیر…
سر سفره…
دنیای مدرن…
میل شدن…
داخل پرانتز- لطفا مرا به خاطر تصاویر دهاتی ام ببخشید-
که تراکتورها را با چوب دستی کش می کنیم به سمت مزرعه
و خروس ها را کوک می کنیم
تا فردا زودتر از خورشید بطلوعند
برای بار دوم : لطفا قرصهایم را بیاورید
مربع
این مربع پایش را بیشتر از هر مستطیلی دراز کرده است
نمی گذارد حرفم را بزنم…
اصلا هیچ مربعی فضای شعرم را عوض نمی کند
و اتاقم را…
عشق…
جور دیگر…
ترسیم شدن…
جهان…
حتی خدا…
تقسیم شدن…
– کفر را آویزه ی دیوانگی ات نکن…
عروسکش را تا بی نهایت می کوبد به در…
کدخدا با دیالوگ هایش سر عروسک را عقب می زند
سه تا نقطه
– این روزها مرغ ها گربه نمی خواهند
که آنفولانزا آمده است
و شهر گرگ نمی خواهد
که دزد دارد
و عروسکها نمی میرند
که تورا…
– عروسکم بلند پرواز بود…
همیشه بلند پروازی بادکنک های شکم گنده فراتر از لک لک های روستا کار دستشان می دهد
( عقاب ها عقل ندارند)
برای بار سوم می گویم:
لطفا قرصهایم را بیاورید
عروسها تا کی می خواهند گل بچینند؟!…
کدخدا می خواهم لالا کنم
منتظر عروسکم نمی مانم…
نمی دانستم عروسکها همیشه با چشم های باز خوابیده اند…
لطفا قرصهایم را بیاورید
حس می کنم
خدا حس شاعرانگی ربوده شده اش را پس گرفته است…
رحمت غلامی
